سولفید هیدروژن خطرناک ترین و کشنده ترین ماده در تولید نفت خام و گاز طبیعی است. می توان آن را با نام های مختلف مانند H2S ، گاز ترش و هیدروژن گوگردی ذکر کرد. به دلیل ماهیت کشنده این ماده ، توسط کارگران بخش نفت و گاز با دقت مشاهده می شود. این گاز در طی تجزیه مواد آلی حاوی گوگرد در لایه های زمین شناسی حفر شده برای استخراج روغن تشکیل می شود.
سولفید هیدروژن یک گاز بسیار سمی، بی رنگ و قابل اشتعال است، اما سنگین تر از هوا است. این همچنین دارای بوی شبیه بوی تخم مرغ فاسد است که می تواند همه را متوجه شود. اما بوی تعیین کننده قابل اعتماد نیست. توانایی بوی زمانی که هوا که در آن این گاز مخلوط شده است استنشاق به سرعت از دست می دهد این توانایی. به همین دلیل، حضور گاز به راحتی می تواند به علت بوی یک علت امنیتی بسیار نامطلوب شناسایی شود.
قرار گرفتن در معرض این گاز ممکن است باعث ایجاد ناخودآگاه در چند ثانیه شود. موثرترین روش برای تعیین مقدار این گاز روش تشخیص با استفاده از آشکارسازهای تایید شده است. اگر آزادی گاز مشکوک باشد، قبل از اینکه کارکنان مجاز به ورود به این منطقه باشند، باید تعیین غلظت گاز تعیین شود. اگر این گاز آزاد شود، عملیات زیر باید انجام شود:
- محل حفاری حفاری باید با مانیتورهای الکترونیکی H2S ثابت و آلارم های قابل شنوایی و بصری همراه شود.
- چک کردن کالیبراسیون روزانه باید با توجه به دستورالعمل سازنده مانیتور برای استفاده انجام شود.
- نشانگرهای جهت باد ، حداقل دو ، باید در مناطقی که از قسمت زمینی دکل حفاری ، از صفحه و مخازن گل دیده می شود ، قرار داشته باشند.
- حداقل یک دمنده باید در کف حفاری قرار داشته باشد. توصیه می شود که این طرفداران دمنده در پایین غربال، مخازن لجن و در پایین قرار گیرد.
- علائم هشدار دهنده H2S باید بیش از 1 / 4 مایل از گمانه باشد.
- هر گمانه باید دارای حداقل دو منطقه جمع آوری شده از پیش تعیین شده و حداقل دو دستگاه تنفس جداگانه (SCBA) باشد.
- واحدهای تنفسی مصنوعی باید بر روی دیوار حفاری قرار گیرند تا ایمنی فرار را در شرایط اضطراری در مجاورت مجتمع های بازو، مخزن سیلندر و لجن قرار دهند.
- همه مقامات در حوزه حفاری باید یک برنامه معتبر H2S را تکمیل کنند.
- از آنجا که H2S بیشتر در هوا حمل می شود، کف زمین در فواصل نظیر ترانشه ها جمع می شود، بنابراین اگر طرفداران دمنده وجود نداشته باشد، پرسنل در این مناطق باید به شدت مراقب باشند.
- در مناطق با تراکم بالا باید تیم های دو نفره به کار گرفته شوند و ماسک های مصنوعی باید همیشه در دسترس باشند.
- باید به شدت از ورود به منطقه بسته شده مانند تانک یا دیگ بخار بدون نیاز به آموزش و استفاده از ورود به منطقه محصور، بدون اجازه ورود در صورت لزوم، و برای تعیین اینکه آیا پس از اندازه گیری در مکان مشخص تعیین شده است، امکان پذیر است.
سولفید هیدروژن بوی بد، بی رنگ، سنگین تر از هوا و گاز قابل اشتعال است. مهمتر از همه، این ترکیب شیمیایی یک گاز سمی است. از آنجا که از هوا سنگین تر است، اکسیژن را در محیط خود به سمت بالا حرکت می دهد. بنابراین، باعث مسمومیت افراد در محیط زیست و خوردگی مواد می شود. ویژگی های برجسته تر از نظر سلامت انسان سرگیجه، سردرد، تهوع و سرگیجه و از دست دادن قدرت، فشار خون پایین و از دست دادن جهت است. حضور غلظت های بالای سولفید هیدروژن باعث خفه شدن بوی فرد می شود و در صورت استنشاق باعث مرگ ناگهانی می شود. در صورت قرار گرفتن در معرض طولانی مدت با غلظت کم، افراد بوی خود را از دست می دهند.
سولفید هیدروژن یک ترکیب شیمیایی بسیار خطرناک و کشنده است به خصوص در تولید گاز طبیعی و گیاهان خام. سولفید هیدروژن نیز به عنوان گاز ترش یا هیدروژن گوگرد شناخته می شود. با توجه به خواص کشنده این ماده، زندگی و سلامت کارگران در بخش نفت و گاز به طور مداوم نظارت و اندازه گیری می شود. سولفید هیدروژن در طی تجزیه مواد آلی حاوی گوگرد بین لایه های زمین شناسی عمیق در طول استخراج نفت تشکیل شده است. سولفید هیدروژن نیز یک گاز قابل احتراق است. سنگین تر از هوا است. گاهی بوی شبیه بوی تخم مرغ های فاسد است. با این حال، بو در تعیین این گاز موثر نیست. از آنجا که این گاز در یک زمان بسیار کوتاه توانایی افراد را به بویایی می اندازد.
اگر در معرض سطوح بالای گاز سدیم هیدروژن باشد، از دست دادن هوشیاری در عرض چند ثانیه ممکن است رخ دهد. موثرترین روش اندازه گیری این گاز استفاده از آشکارسازهای تایید شده است. به محض این که گاز آزاد شود، کارگران باید از منطقه دور نگه داشته شوند و غلظت گاز مشخص شود. در این راستا، اندازه گیری هایی که توسط آزمایشگاه های مجاز انجام می شود بسیار مهم است. سازمان ما اندازه گیری های سولفید هیدروژن (H2S) را در محدوده اندازه گیری های گاز انجام می دهد. در این مطالعات، مقررات قانونی، استانداردها و روش های آزمایشی که توسط سازمان های داخلی و خارجی منتشر می شوند، دنبال می شوند. روش های تجزیه و تحلیل، کنترل و بازرسی و گزارش های منتشر شده در ممیزی های خصوصی و رسمی معتبر می باشد.
