کار در درجه حرارت بالا به سلامت کارکنان مضر است. این ممکن است باعث ناراحتی بسیاری از سکته گرم تا حمله قلبی شود. خطر ابتلا به حمله قلبی به محض این که دمای بدن انسان بیش از 40 افزایش یابد، افزایش می یابد. رطوبت، که درجه حرارت و درجه حرارت را افزایش می دهد، عامل مهمی برای سلامت کارکنان است. وضعیت سلامتی عمومی، وضعیت فیزیکی، سن، نوع لباس و میزان کالری صرف شده در محل کار، باعث افزایش خطر ابتلا به کارکنان می شود.

گازهای گلخانه ای که از زمین محافظت می کنند، اطمینان حاصل می کنند که دمای جهان در سطح معینی قرار دارد. با این حال، دی اکسید کربن و سایر گازهای گلخانه ای که در سال های اخیر بیشتر به اتمسفر آزاد می شوند، باعث افزایش دمای زمین می شود. اگر زمین بیش از حد گرم و یا خیلی سرد است، این خطر برای همه موجودات زنده است. در شرایط کنونی ناشی از انقلاب صنعتی، دی اکسید کربن بیشتر در جو قرار می گیرد و به همین علت تغییرات آب و هوایی آغاز می شود. دمای هوا و میزان رطوبت هوا به تدریج افزایش می یابد.

افزایش دما در چنین شرایطی تاثیر کارایی و تمرکز کارکنان را منفی می کند و کارایی عملیاتی را کاهش می دهد. به رغم اقدامات احتیاطی، درجه حرارت به ویژه در مناطق گرم افزایش می یابد و محیط کاری نامطلوب تر می شود. برای جلوگیری از این، سیستم های گرمایش و خنک کننده بیشتر در محل کار و محل کار استفاده می شود.

دو استاندارد اساسی برای تعیین شرایط راحتی حرارتی وجود دارد:

• TS EN ISO 7730 رسانه های حرارتی متوسط ​​- تعیین شاخص های PMV و PPD تعیین شرایط برای راحتی حرارتی
• TS EN 27243 محیط های گرم - برآورد فشار گرما بر کارگر با توجه به شاخص WBGT

از این، استاندارد TS EN ISO 7730 استانداردی است که در محیط های معتدل استفاده می شود. بخش اول این استاندارد شرایط نارضایتی شخصی را پوشش می دهد و بخش دوم شرایط نارضایتی زیست محیطی را پوشش می دهد. متغیرهای شخصی مربوط به متابولیسم کارمند، یعنی شغل فعلی و مقاومت عایق لباس است. متغیرهای محیطی مربوط به دمای هوا، گرمای تابشی (اثر دمای سطح با تابش)، رطوبت نسبی و سرعت هوا است. در این استاندارد دو شاخص وجود دارد که شرایط نارضایتی شخصی را ایجاد می کنند:

• PMV (پیش بینی میانگین رأی)
• PPD (درصد پیش بینی نشده ناراضی) یعنی درصد متوسط ​​ناراضی (درصد نارضایتی شخصی)

این روش به طور گسترده ای در سراسر جهان برای تعیین راحتی حرارتی استفاده می شود. نکته مهم در اینجا این است که مقدار PMV را به صفر نزدیک تر کنیم (در محاسبات یک مقدار بین -3 و + 3 به دست می آید).

اگر مقدار PMV بالا باشد، استاندارد TS EN ISO 27243 برای محیط های گرم مورد استفاده در این محیط ها استفاده می شود. در این مورد، شاخص درجه حرارت مورد نیاز دما درجه حرارت مرطوب لامپ مرطوب (WBGT) است. این روش همچنین روش فشار گرما نامیده می شود. با استفاده از این روش اندازه گیری، تعیین می شود که چه مدت کارکنانی که در معرض دمای محیط قرار دارند، بیشترین محیط کار را دارند.

در واقع، اگرچه راحتی از فرد به فرد متفاوت است، راحتی حرارتی بیانگر تأثیر فیزیکی و ذهنی دما، رطوبت نسبی، گرمای تابشی، سرعت هوا و پارامترهای مشابه در کارگران در محیط کاری است. بنابراین، برای اکثریت قریب به اتفاق کارکنان، محیطی که اختلالات فیزیکی و روانی کم است، راحت می شود. در یک محیط کار راحت، ادراک، درک، توجه، کارایی و عملکرد کارکنان بالا است. بر این اساس، سلامت و ایمنی کارکنان در این محل کار تضمین شده و حوادث شغلی به حداقل رسیده است.

پوشش راحتی حرارتی

اثر دما در هوای مرطوب بالاتر است. دمای هوای خشک درجه حرارت توسط دما سنج اندازه گیری می شود. برای کسانی که در داخل خانه بدون نور خورشید و کسانی که در خارج از نور خورشید کار می کنند، اثر دما متفاوت است. با این حال، علاوه بر عوامل محیطی، عوامل متابولیکی نیز وجود دارد که بر راحتی حرارتی کارکنان تاثیر می گذارد. به عنوان مثال، مقدار انرژی که کارکنان خرج می کنند. کار سنگین تر، میزان مصرف انرژی و راحتی حرارتی بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرد. علاوه بر این، جریان هوا در محیط کاری و اینکه آیا فرد به درجه حرارت محیط کار عادت می کند نیز بر راحتی حرارتی تأثیر می گذارد. استراحت و زمان کار متفاوت است از نظر راحتی حرارتی. در استاندارد TS EN ISO 27243 این بارها به عنوان درصد کار 25، درصد استراحت 75، درصد کار 50، درصد استقرار 50 درصد، درصد کار 75، درصد استقرار 25 و کار مستمر در نظر گرفته می شود.

راحتی حرارتی در محیط کاری بسته نمی شود. پس از یک دوره مشخص از زمان، این شناخته شده است. اگر شرایط راحتی حرارتی وجود نداشته باشد، کارکنان ابتدا احساس ناراحتی می کنند و پس از آن احساس ناراحتی می کنند. شرایط محیط نامساعد و تاثیرات گرما در محیط کاری عامل مهمی در وقوع حوادث کاری و کاهش تولید می باشد.

همانطور که در بالا توضیح داده شد، چهار عامل زیر در تبادل گرما با کارکنان موثر است: درجه حرارت هوا، رطوبت هوا، سرعت جریان هوا و گرمای تابشی.

تعدادی از اندازه گیری ها، تحلیل ها و ارزیابی ها توسط موسسات تست و بازرسی برای ارزیابی محیط کار با توجه به راحتی حرارتی انجام می شود. مناطقی که کارگران در معرض استرس های گرمای بیشتری قرار می گیرند، به طور کلی مناطقی هستند که تجهیزات گرمای بالا مانند دیگ های ذوب، کوره نورد و غیره وجود دارد. این مناطق در صنعت فولاد، ریخته گری، شیشه و سرامیک رایج هستند.

شاخص WBGT ابعاد بار حرارتی است که کارگران در معرض آن قرار دارند. به طور کلی، اندازه گیری ها بر اساس یک تغییر هشت ساعته انجام می شود. این اندازه گیری شامل شرایط آب و هوایی محیط کار در شرایط بار حرارتی است و با سه پارامتر تعیین می شود:

• درجه حرارت تابش / کره
• دماسنج مرطوب
• درجه حرارت خشکی دما (هوا)